In een persbericht van 1 juli introduceert de gemeente Emmen een persoonlijk integratiebudget van maximaal € 2500,- voor de werkzoekenden. Het doel is om belemmeringen weg te nemen die een werkzoekende soms ervaart. Bijvoorbeeld bij het ontbreken van de juiste opleiding of training. Maar het persbericht gaat verder: “Denk ook aan het ontbreken van representatieve kleding of vervoer om op de werkplek te kunnen komen.....” Pardon? Kleedgeld voor werklozen...? Het moet niet gekker worden. Hoe ver kan en mag je gaan om mensen weer in het zadel te helpen?
Bizar
Zomergekte? Komkommertijd? Zonnesteek? Kan iemand in het Gemeentehuis de koeling even aanzetten? Want er ontsnappen de meest bizarre ideeën. Het reuzenrad van de kermis moet twee maanden lang blijven staan. Max Verstappen mag voor veel gemeentegeld het asfalt van de Hondsrugtunnel ruïneren. En dan kleedgeld voor Emmense werklozen. Hoe verzin je het.....
Ik mag graag associëren. Dus ik zag direct een parallel met Griekenland. Inderdaad, onze eigen Emmense Syrizapartij. Met een regelvrije bijstand. Op z’n Grieks: wel geld, geen verplichtingen. Het College heeft dat plan met een omslachtige en politiek-correcte redenering afgewezen. Verwijzend naar de rechten en plichten van de participatiewet. Het College vond (citaat): “dat Inkomenspolitiek is voorbehouden aan de nationale politiek.”
Armoedebeleid
Tegelijkertijd hebben we in Emmen een armoedebeleid waarin voor de toepassing daarvan van een norm van 110% van het bijstandsniveau wordt uitgegaan. Hoezo “inkomensbeleid is nationale politiek”? Een andere associatie was dat de gemeente Amsterdam de norm voor armoedebeleid inmiddels op 120% heeft gezet. Daar vallen nu niet alleen bijstandgerechtigden, maar ook werkende Amsterdammers onder.
Amsterdams inkomensbeleid? Het begin van een basisinkomen? Ik zie ogen van de Emmense PvdA-ers en Syriza-sympathisanten al glinsteren. Dit biedt mogelijkheden. Misschien is dat NU nog een brug te ver. Maar in de mindset van het College zijn de grenzen al aan het schuiven. Kleedgeld voor werkzoekenden is nu blijkbaar normaal, net zoals gratis vervoer naar het werk.
Grens
Dus ik vraag me opnieuw af: hoe ver kan en mag je als Overheid gaan bij het financieel ondersteunen van uitkeringsgerechtigden? In dit geval het helpen van werkzoekenden? Waar ligt de grens? Bij het geven van een extra opleiding? Bij tegemoetkoming in reiskosten? Bij geld voor 'representatieve kleding'?
De categorie ‘gratis ondersteuning’ wordt sluipenderwijs groter en groter. Op kosten van de belastingbetaler. Ook van hen die slechts een klein inkomen hebben en zich zelf daarmee op kracht weten te redden.